Ἡ ἐσχάτη κλῆσις τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοῦ διεσπαρμένους ἐν παντὶ τῷ κόσμῳ
Καὶ ἤκουσα φωνὴν ἀνδρὸς ἐν μέσῳ τοῦ Οὐλαΐ, ὃς ἐκέκραξεν καὶ εἶπεν· Γαβριήλ, σύνεσιν δὸς τῷ ἀνδρὶ ταύτῃ τῇ ὁράσει. (Δανιὴλ ηʹ, ιϛʹ)
Σύντομος ἐξήγησις καὶ ἀνακεφαλαίωσις τῶν προφητειῶν τῶν ἐν τῷ βιβλίῳ Δανιὴλ καὶ Ἀποκαλύψει. Τὰ μηνύματα τῶν τριῶν ἀγγέλων τῆς Ἀποκαλύψεως ιδʹ· τρεῖς ἀληθείαι ἐκ τῆς βίβλου τοῦ Δανιὴλ ἀπεκαλύφθησαν τοῖς ἁγίοις μετὰ τὴν δοκιμασίαν τοῦ ἔαρος ͵αωμγʹ καὶ μετὰ ἐκείνην τῆς καʹ Ὀκτωβρίου ͵αωμδʹ. Ἀγνοοῦντες τὸν ρόλον τοῦ σαββάτου, οἱ πρῶτοι Ἀντβεντισταὶ οὐκ ἠδύναντο κατανοῆσαι τὸ ἀληθὲς νόημα τῶν μηνυμάτων. Οἱ δὲ προσμένοντες τὴν ἐπιστροφὴν τοῦ Χριστοῦ συνῆψαν τὴν ἐμπειρίαν αὐτῶν πρὸς τὴν κραυγὴν τῆς μεσονυκτίας, ὡς λέγεται ἐν τῇ παραβολῇ τῶν δέκα παρθένων (Ματθαῖος κεʹ).
Περὶ τῆς κρίσεως· Τὸ θέμα τῆς κρίσεως ἀνεπτυγμένον ἐν Δανιὴλ ηʹ, ιγʹ-ιδʹ, καὶ ὑποκείμενον τῷ μηνύματι τοῦ πρώτου ἀγγέλου ἐν Ἀποκαλύψει ιδʹ, ζʹ· «Φοβεῖσθε τὸν Θεόν, καὶ δότε αὐτῷ δόξαν· ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα τῆς κρίσεως αὐτοῦ· καὶ προσκυνήσατε τῷ ποιήσαντι τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων.» ἡ ἐπιστροφή εἰς τὸ σάββατον, τὴν μόνην ἀληθινὴν ἑβδόμην ἡμέραν τῆς θείας τάξεως, σάββατον τῶν Ἰουδαίων καὶ ἡμέραν ἀναπαύσεως ἑβδομαδιαίας, ἀπαιτεῖται ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ τετάρτῃ ἐντολῇ τῶν δέκα.
Περὶ Βαβυλῶνος· Ἡ κατηγορία τῆς Ῥώμης τῆς παπικῆς, ἥτις ἐστιν ἡ μικρὰ κέρας καὶ ὁ βασιλεὺς ἕτερος τοῦ Δανιὴλ ζʹ, ηʹ-κδʹ καὶ ηʹ, ιʹ-κγʹ, καλεῖται ἐν Ἀποκαλύψει ἡ μεγάλη Βαβυλών· «Ἔπεσεν, ἔπεσεν Βαβυλὼν ἡ μεγάλη,» λέγει ὁ δεύτερος ἄγγελος (Ἀποκ. ιδʹ, ηʹ). Αὕτη ἔπεσεν διὰ τὸν ἥλιον ἡμέραν, ἣν ὁ Κωνσταντῖνος ὁ πρῶτος ἐθέσπισεν ἑβδόμῃ Μαρτίου τριακοστοῦ καὶ ἑνὸς καὶ τριακοσίων (321), ὡς ἡμέραν ἀναπαύσεως. Ἀλλὰ τὸ ῥηθὲν «ἔπεσεν» δικαιοῦται διὰ τῆς ἀποκαλύψεως τῆς φύσεως αὐτῆς τῆς ἐπικατάρας ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθὼς ἐφανερώθη τοῖς Ἀντβεντισταῖς μετὰ ͵αωμγʹ ἐν ͵αωμδʹ, ὅτε ἀνεκαινίσθη ἡ τήρησις τοῦ σαββάτου. Ἔπεσεν σημαίνει· ἐλήφθη καὶ ἐνικήθη. Ὁ Θεὸς τῆς ἀληθείας ἀναγγέλλει οὕτως τὴν νίκην αὐτοῦ κατὰ τοῦ στρατοπέδου τοῦ ψεύδους.
Περὶ τῆς δευτέρας κρίσεως· Ὅτε τὸ πῦρ τοῦ δευτέρου θανάτου πληγῶν τοὺς ἀνταποκρινομένους τῷ Θεῷ ἐν ἀπειθείᾳ· εἰκών τις ἐστὶν ἐν Δανιὴλ ζʹ, θʹ-ιʹ, καὶ ἐξηγεῖται ἐν Ἀποκαλύψει κʹ, ιʹ-ιεʹ. Καὶ ἐστὶ τὸ μήνυμα τοῦ τρίτου ἀγγέλου ἐν Ἀποκ. ιδʹ, θʹ-ιʰ· «Καὶ ἄλλος ἄγγελος τρίτος ἠκολούθησεν αὐτοῖς, λέγων ἐν φωνῇ μεγάλῃ· Ἐάν τις προσκυνῇ τὸ θηρίον καὶ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ καὶ λαμβάνῃ χάραγμα ἐπὶ τοῦ μετώπου ἢ ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς πίεται ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ κεκερασμένου ἀκράτου ἐν τῷ ποτηρίῳ τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καὶ βασανισθήσεται ἐν πυρὶ καὶ θείῳ ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων καὶ ἐνώπιον τοῦ Ἀρνίου.» Ὧδε τὸ κυριακὸν ἡμέραν ταυτίζεται τῷ χαράγματι τοῦ θηρίου. Ἴδε τὴν ταὐτότητα τῶν ἀριθμῶν τῶν στίχων Δανιὴλ ζʹ, θʹ-ιʹ καὶ Ἀποκαλύψεως ιδʹ, θʹ-ιʰ.
Ὁ τέταρτος ἄγγελος φαίνεται μόνον ἐν Ἀποκ. ιηʹ, ὡς ἡ ἐσχάτη προκήρυξις τῶν τριῶν μηνυμάτων τῶν Ἀντβεντιστικῶν, φωτιζομένων ὑπὸ πάσης τῆς θείας φωταγωγίας ἀπὸ ͵αωϟδʹ (1994) ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, ἕως ἔαρος ͵β̅λ̅ (2030). Τοῦτο ἐστὶ τὸ ἔργον τοῦ παρόντος λόγου.
Ἡ ἐπιφάνεια τοῦ φωτός ἀποκαλύπτει τὰς ἁμαρτίας τῆς Ῥωμαικῆς θρησκείας ἀπὸ ͵φελʹ (538), τῆς Προτεσταντικῆς ἀπὸ ͵αωμγʹ, καὶ τῆς Ἀντβεντιστῶν ἐπισήμου ἀπὸ ͵αωϟδʹ. Πᾶσαι αἱ πτώσεις αὗται ἐγένοντο διὰ τὴν ἄρνησιν τοῦ φωτὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ.
Ἐν καιρῷ τοῦ τέλους (Δαν. ιαʹ, μʹ) ἡ Ἐκκλησία ἡ καθολικὴ συνάγει πᾶσαν τὴν κατάραν ἐφ᾽ ἑαυτὴν καὶ τοὺς ἑνωμένους μετ᾽ αὐτῆς ἐν τῇ λεγομένῃ οἰκουμενικῇ συνθήκῃ, ᾗ μετὰ τὸν Προτεσταντισμὸν καὶ ἡ ἐπισήμη Ἀντβεντιστῶν προσεκολλήθη ἐν ͵αωϟεʹ (1995).
Τρεῖς προσδοκίαι ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐδοκίμασαν τὴν πίστιν τῶν μαθητῶν· αἱ ἔτη ͵αωμγʹ, ͵αωμδʹ καὶ ͵αωϟδʹ. Ἑκάστη δοκιμασία ἔδωκεν τῷ Θεῷ λόγον ἀνοίγειν καὶ κλεῖν τὴν ὁδὸν τοῦ φωτός. Ἡ ἀποτυχία ἦν θάνατος, ἀλλ᾽ ἡ κοινωνία οὐ διεκώλυθη μετὰ τῶν νικῶν.
Ὁ Ἰησοῦς ἐφανέρωσεν ἀπὸ ͵αωιηʹ (2018) τὴν ἡμέραν τοῦ ἔαρος ͵β̅λ̅ (2030), ἣ σημάνει τὴν ἀληθῆ ἐπιστροφὴν αὐτοῦ. Πᾶσαι αἱ ἐξηγήσεις ἐρείδονται ἐπὶ τῶν κλειδῶν τῆς μόνῃ ἁγίᾳ Γραφῇ, καθαρᾶς ἀπὸ τὰ σφάλματα τῶν μεταφραστῶν· ἡ ἀλήθεια θεία μένει ἐν τοῖς πρωτοτύποις Ἑβραϊκοῖς καὶ Ἑλληνικοῖς.
Ἡ εἰρήνη ἡ δυτικὴ ἐδόθη ἐκ τοῦ Θεοῦ, ὅτε κατελύθησαν οἱ δύο συνδεδεμένοι ἄρχοντες, ὁ πολιτικὸς μονάρχης καὶ ὁ θρησκευτικὸς παπισμός. Ὁ Θεὸς ὁ μέγας ἐδημιούργησε, προώρισεν καὶ ἀπεκάλυψεν πάντα· καὶ ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάστασις ἐγένετο ὑπ᾽ αὐτοῦ ἀνὰ μέσον ͵αψπθʹ καὶ ͵αψϟηʹ (1789–1798) εἰς καταστροφὴν προσωρινὴν τῆς Ῥωμαικῆς τυραννίδος. Ὑπὸ τὸ φῶς τῶν προφητειῶν τὰ ἔργα τῆς ἱστορίας λαμβάνει νόημα θεῖον.
Πᾶσαι αἱ μαρτυρίαι κεῖνται ἐν ταῖς γραφαῖς, ἐν τοῖς λόγοις, ἐν ταῖς ψαλμῳδίαις· ἡ δωρεὰ τοῦ οὐρανοῦ δωρεὰν δίδοται, καὶ ἡ τροφὴ πνευματικὴ ἄφθονος, ἐλευθέρως προσφερομένη.
«Μακάριος ὁ ἀναγινώσκων καὶ οἱ ἀκούοντες τοὺς λόγους τῆς προφητείας καὶ τηροῦντες τὰ ἐν αὐτῇ γεγραμμένα· ὁ καιρὸς γὰρ ἐγγύς.» (Ἀποκ. αʹ, γʹ)
Ὁ ἀναγινώσκων μετὰ ὑπομονῆς καὶ γινώσκων τὸ περιεχόμενον τούτων πλουσίως πνευματικῶς ἀμείβεται.
Καθὼς λέγει Παῦλος (Βʹ Κορινθίους δʹ, γʹ-δʹ)· «Εἰ δὲ ἔτι κάλυμμα ἐπὶ τῷ εὐαγγελίῳ ἡμῶν, ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις ἐστὶν κεκαλυμμένον· ἐν οἷς ὁ θεὸς τοῦ αἰῶνος τούτου ἐτύφλωσεν τὰ νοήματα τῶν ἀπίστων, εἰς τὸ μὴ αὐγάσαι τὸν φωτισμὸν τοῦ εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ Θεοῦ.»
Καὶ εἰ ἡ προφητικὴ φωνὴ μένει ἀκατάληπτος, ἀκατάληπτος μένει τοῖς ἀπολλυμένοις.
Σύνοψις τῆς ἀποκαλύψεως ταύτης· ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ γυνὴ παντὸς ἔθνους, ἐξ ἔαρος ͵αωμγʹ κατὰ τὴν βουλὴν τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ, δεῖ βαπτισθῆναι ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν ὕδατι ὅλῳ, πρὸς λήψιν χάριτος θείας· δεῖ τηρεῖν τὸ σάββατον, τὴν ἡμέραν τῆς ἁγιάσεως (Γεν. βʹ), καὶ τὴν τετάρτην ἐντολὴν (Ἐξ. κʹ). Δεῖ φυλάσσειν τοὺς νόμους τοὺς ἠθικοὺς καὶ τοὺς διαιτητικοὺς (Γεν. αʹ, κθʹ· Γεν. γʹ, ιηʹ· Λευ. ιαʹ), καὶ μὴ ἐξουθενεῖν τὸν προφητικὸν λόγον, ἵνα μὴ σβέσῃ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ (Αʹ Θεσ. εʹ, κʹ). Ὁ μὴ πληρῶν ταῦτα, κατακρίνεται ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν δεύτερον θάνατον, καθὼς γέγραπται ἐν Ἀποκ. κʹ.
Ἀμήν.